محسن عظیمی در نمایشنامه «هجده» به کشف حقیقت و واقعیتی سیاه پرداخته است

نگارش نمایشنامه هجده برمی‌گردد به سال ۱۳۹۲ که دوستی ایده‌اش را گفت و پیشنهاد داد من فیلمنامه‌ای بنویسم براساس این ایده، گفت تهیه‌کننده دارد و...

ایده هم فقط این بود: پسری چند روز مانده ۱۸ ساله‌ شود و قرار است به جرم قتل اعدامش کنند. کلیشه بود اما جذاب و من سعی کردم خانواده‌ای را در نظر بگیرم که در قعر فقر و اعتیاد و خشونت‌های خانوادگی دست به هر کاری می‌زنند تا پسر اعدام نشود که فضای نمایشنامه بعدها دست‌مایه فیلمی شد و فیلم‌ها و نمایش‌هایی که کپی دست چندم آن فیلم بودند.

فیلمنامه را آن زمان من تحویل دادم اما خبری نشد‌ منم که اهل فیلم نبودم بی‌خیالش شدم و سال ۹۴ تبدیلش کردم به نمایشنامه که شاید اجرا شود یا منتشر تا عقیم نماند.
اواخر سال ۹۵ مسعود ترابی که پیش‌تر نمایشنامه هیله مرا اجرا کرده بود نمایشنامه دیگری از من خواست که هجده را پیشنهاد دادم و همان دیالوگ اول را که خواندم گفت من کارش می‌کنم.
پس از بازنویسی اولیه، اسفند ۹۶ در تماشاخانه مشایخی خانه هنرمندان اجرا شد و سعادتی بود در این اجرا من با آتش تقی‌پور عزیز و مهری آل‌آقا بیشتر آشنا شوم.‌ پس از اجرا من طبق عادت معمولم دوباره نمایشنامه را بازنویسی کردم و با همت هومن بنائی هم‌قلمم که سال‌ها پیش در کلاس‌های خسرو حکیم‌رابط باهم آشنا شده بودیم؛ توسط نشر محترم آماره منتشر شد.
صادقانه بگویم مدیر مسئول انتشارات آماره جناب آقای نوع‌پرست با آنکه تخصص‌شان ادبیات نمایشی نیست اما اقدم‌شان درخصوص انتشار نمایشنامه که شاید به‌نوعی کاری صرفا فرهنگی و ایثارگونه محسوب می‌شود؛ گامی‌ست قابل ستایش.
ایده اصلی این نمایشنامه بهانه‌ای شد تا من بتوانم درباره فقر که به گفته برتولت برشت مادر همه بدی‌هاست بنویسم.

فقری نه فقط اقتصادی بلکه اجتماعی و فرهنگی، به‌شکلی که وقتی خودم آن را موشکافانه‌تر بررسی کردم فهمیدم مقصر این قتل فقط قاتلش نیست و شاید گشتن به‌دنبال مقصر اشتباه باشد آن هم در بستری که معضل اعتیاد، قاچاق، خشونت‌های خانوادگی، فاحشگی و فحاشی ریشه دوانده است.

نمایشنامه شاید سیاه به‌نظر بیاید و من برای اینکه دلایل این سیاهی که بخشی از جامعه‌‌ام را پوشانده بود را بیابم سرک کشیدم در دلش و تمام تلاشم این بود بتوانم حقیقت این واقعیت سیاه را کشف کنم. 

تاریخ انتشار: 11:38 1399/11/09