کاروان ضدامپریالیستی
کاروان ضدامپریالیستی: گفتوگو با ناصر حسینی مهر
شما اینجا هستید:
سندیکای تئاتر
تئاتر ایران در سالهای نخست انقلاب
گفتوگو با ناصر حسینی مهر (بخش دوم)
محسن عظیمی
بخش نخست این مصاحبه را اینجا مطالعه کنید.
ـ دلایل متوقف شدن فعالیت های سندیکای تئاتر چه بود؟
حسینی مهر: خب، با بسته شدن فضای فرهنگی و همچنین مشقتی که سندیکای تئاتر از به رسمیت نشناختنش از سوی نظام فرهنگی و همچنین رنجی که از جیب خالی میبرد این نهاد هنری را از چندسو ضربهپذیر کرد: هم از طرف دولت که بودجه کافی در اختیار داشت و بیشتر مایل بود سازمانهای تئاتری و ضوابط خودش را به وجود آورد چنان که در شهریور سال ۱۳۶۰ همه سالنهای تئاتر لالهزار به پیشنهاد هوشنگ توکلی سرپرست وقت تئاتر ایران به کنترل دولت درآمد، نه، کنترل نکرد، تصاحب یا مصادره کرد، اتفاقی که هرگز در طول حیات تئاترهای لالهزار نیفتاده بود، دولت همچنین تمامی گروههای تئاتری را مکلف به اجرای مصوباتش کرد، یعنی تنگ کردن دایره آزادی اجراها و آغاز مجدد ممیزی. سندیکای تئاتر از سوی دیگری هم مورد فشار قرار گرفته بود، از طرف احزاب سیاسی که رقابت عجیبی داشتند تا هدایت این نهاد مستقل را به عهده بگیرند و برایش نسخه بپیچند، غافل آنکه آنجا یک سندیکای هنری بود و شرایطی متفاوت با سندیکاهای بافندگی و خبازی و کارگری داشت. همه این دخالتها را سندیکای تئاتر میدید و ساکت نشسته بود و متاسفانه گاهی مماشات میکرد، تا آنکه در سال آخر حیاتش به دست جریان سیاسی خاصی افتاد و سیاستهای دیکتهشدهای بر او اعمال شد، آنقدر آشکار و ارزان که حتی حوزههای حزبی هم در آنجا تشکیل میشد. خلاصه بازیهای سیاسی، سندیکا را به انزوا کشاند. حیف از آن همه آرزو و امید. اگر نگاهی بیاندازیم به آخرین خبرنامه سندیکا در مرداد ۶۱ بیدرنگ به یاد روزنامه و اعلامیههای حزبی میافتیم، چه در شکل و چه در مضمون. خلاصه همه عوامل باعث شد بسیاری از اعضا که سیاسی نبودند یا نوع دیگری میاندیشیدند سندیکای تئاتر را ترک کنند. سرانجام هم این تشکل هنری با رویدادهای داغ سیاسی منحل شد و برخی از گردانندگانش یا به زندان افتادند، یا خانهنشین شدند و یا مهاجرت را برگزیدند.
ادامه در:
چیستآرت | مصاحبه نمایش | تکهیخهایی شناور: گفتوگو با ناصر حسینی مهر